നിശബ്ദമായി ഒരു തേങ്ങലില് ദുഃഖങ്ങള് ഒളിപ്പിച്ചിരുന്ന ഒരു ഭൂതകാലം ഉണ്ടായിരുന്നു ...
ആര്ത്തിരമ്പിയ തിരമാലകള് പോലെയും അലറി ഒഴുകുന്ന പുഴ പോലെയും ആയി ഇന്ന്.... നൊമ്പരങ്ങള് ഒരു നീറ്റലായി.. ഉണങ്ങാത്ത മുറിപ്പാടായി.......... ഉച്ചത്തില് കരഞ്ഞാലുംതീരാതെ....തീരാതെ .... ആയി. തീരം വിഴുങ്ങി കലി അടക്കുന്ന കടലമ്മക്കോ .. അതിവേഗം പടര്ന്നു വനാന്തരങ്ങളെപാടെ വാരി പുണരുന്ന അഗ്നിക്കോ.. വായുവിനെ കെട്ടിപ്പുണര്ന്നു ആഞ്ഞു വീശുന്ന ചുഴലി കാറ്റിനോ.... എന്റെ മൌനത്തിനു കഴിയുന്നപോലെ നൊമ്പര പാടുകള് അപ്രത്യക്ഷമാക്കാന് കഴിയില്ല..പ്രസവ മുറിയില് വേദന കൊണ്ട് പുളഞ്ഞു കരഞ്ഞു തളര്ന്നു ഒടുവില് ഒരുകുഞ്ഞിന് കരച്ചിലില് എല്ലാം മറന്നു നിര്വൃതിയടയുന്ന ഒരമ്മക്കുണ്ടാകുന്ന സായൂജ്യം പോലെ എല്ലാം ശാന്തമാകാന് തിരികെ മൌനത്തിലേക്ക് ....എന്റെ ഹൃദയതാളവും എന്റെ വിങ്ങലും..എല്ലാം ....എല്ലാം... ഒന്നിലേക്ക്.......നിശബ്ദമായി ......നിശബ്ദതയിലക്ക്........
എല്ലാത്തിനും അവസാനം ശാന്തത തന്നെ.ദുഃഖങ്ങള് ചിലത് സ്വയം അടങ്ങും മറ്റു ചിലത് അടക്കി വയ്ക്കും.
ReplyDelete